martes, 28 de abril de 2009

Caminando por la acera

Vas andando a las cinco de la mañana sin rumbo fijo a donde ir, no te aguantas de pie y no sabes a donde ir, los tacones te hacen daño, tu barriga esta del reves y al chico que tienes al lado no sabes ni quien es, acabas en un motel, durmiendo y ni siquiera sabes con quien. Vas de tanto en tanto al baño, algo te ha hecho daño, tanto beber y fumar sabes que es malo, pero no lo dejas, sigues con tu dia a dia hasta volver a ver otro viernes pasar, vuelves a quedar con los colegas, unas risas unas copas y a disfrutar de la noche.

jueves, 23 de abril de 2009

SiEMPRE SERÁ ÉL !

Hoy, después de casi una semana, has vuelto a mi memoria, aunque dudo que hayas salido de ahí en algun momento. Aunque no lo creas es imposible olvidarte, olvidar tanto tiempo, poco, pero momentos unicos, palabras dichas, risas juntos, yo sinceramente nunca lo olvidaré, o a lo mejor si, pero aunque ya haya madurado, cambiado y reflexionado sobre el tema, tu no estas aqui para decirme lo bien que lo estoy haciendo.
¿RECUERDAS?
Aquellos dias en el patio, haciendo el tonto, cuando te veia cm un niñato insolente, como un chico más de tercero, y luego, poco a poco, te pille adicción, a tus risas, a tus bromas, a tus golpes, a ti.. Esas competiciones de pipas, esos minutos intentando estudiar juntos, ayudandome cuando lo necesitaba, escuchando mis torraciones sobre algun que otro tio, también en los pasillos, pegandome o riendote de mi. Pero luego, todo cambio, me empezaste a gustar, y a ti, te gustaba otra de mi clase, pero yo no me rendi, luche por ti dia a dia, aina me ayudo a conseguirte con sus notitas, siempre por los pasillos con las notitas, hasta que me atrevi a dartelas yo, pero te consegui, un dia 24 de aquel mes de Abril, de dos a tres en el patio baje de informatica para quedarme contigo, como casi todos los jueves anteriores, pero este no fue como los anteriores, fue unico, especial, para los dos. Empezamos a salir, al dia siguiente todo eran burlas y risas de todos los demas, que se habian enterado por terceras personas, paso el finde y llego el lunes, que quedamos por la tarde y estubimos juntos casi toda la tarde, ahi, realmente ahi, fue cuando empezó todo, empezaron las risas, esas fulladas de los jueves, esos patios en tecnologia juntos, esas tardes en tu casa o en la mia, esas caminatas hasta tú casa, esos viernes en el germans escala. Pero luego, los ultimos dias de colegio, todo fue cambiando, aparecio un ser en nuestras vidas que lo giro todo, lo jodio todo, y todo se desbarato, pero lo solucionamos. Luego, el diia 20 de Junio, ultiimo dia de clase, que nos dieron las notas y ultimo dia para estar juntos, porque al diia siguiente te ibas a barcelona hasta finales de agosto..Quedamos, estubimos hasta las doce de la noche juntos, paseando, cine, mcdonals creo, fue perfecto, despedida en el coche, los dos llorando, abrazados. Al dia siguiente a las 10 de la mañana tu ya estabas en el aeropuerto, yo ya estaba en casa de mi padre para pasar todo o casi todo el verano ahi. Dia a dia, la fui cagando más, echandote más de menos, cada noche nos llamabamos, hasta un domingo que te fuiste de campamento y estube tres dias sin saber nada de ti. Y se me fue la olla, lo reconozco, perdi los nervios, y nose como, lo dejamos, recuerdo, que cada noche o casi cada noche te llamaba para dejarlo, pero que al dia siguiente te llamaba arrepentida diciendote que no, que era mentira o que era broma, pero al final, el dia 16 de Julio, todo termino definitivamente, los dos mal, y cada uno por su lado, tu en Barcelona con una, y yo aqui en Palma con uno, pero los dos supimos que nos queriamos el uno al otro y el dia de los examenes, dia 1 de setiembre, volvimos. Quedamos por la tarde y todo bien, pero yo, en esos momentos estaba "enamorada" de jak0, mi mejoramigo y te deje a los dos o tres dias.. y ahi ya fue cuando te empezo a cabrear que te usara cuando a mi me diera la gana, hasta un dia a dia, de tenerte en clase, siiempre juunttos, abrazzaados, besanddonos, auunque no estaabamos juntos, pero nos daba igual todo, nos daba igual el que diran, todo nos daba igual. Hasta a pocos dias de hoy, un jueves 6 de noviembre que me pediste para volver, porque todo nos iba bastante bien, y TONTA/GILIPOLLAS de mi, te dije que no, (pero en realidad sabemos que era un SI) Y te enfadaste conmigo, al dia siguiente en la escursion pasaste de mi, aunque yo te buscara no te encontre y me enfade cntigo, me senti mal, y te mande un SMS para quedar. y me dijiste que ya habias quedado, y me cabree aun mas, asi que te mande un SMS mandandote a la mierda, para que me dejaras en paz para siempre (sabes que no lo sentia de verdad, que eran los celos) Y no me lo contestaste, estabas cabreado, pero no me lo contestaste hasta esa misma noche, diciendome 4VERDADES, bastante bien dichas, mandandome a la mierda, diciiendome toodo lo que te habia hechho en un pasaado y cosaas asii.. y desde ahi, desde ese momentto, no nos hablamos, hemos perdido cualquier contacto, somos solo dos personas que van a la misma clase, que ni se dicen hola por las mañanas. Luego, el lunes siguiente a la escursion, yo estaba bastante mal, porque pasabas de mi a lo rayado y me dejaste sola, pero más mal lo pase el martes, al dia siguiiente cuando me vinieroon TODOS a decirme que estabas con otra, al principio me lo tome a cachondeo hasta que vi que era verdad. Y a dia de hoy, ni nos hablamos, ni nos miramos ni nada, y si te digo la verdad;
Me arrepiento muchisimo del daño que te he hecho, me he dado cuenta ahora de lo que vales, de lo que me querias, de todo lo que llegaste a aguantar y ha hacer por mi.

LO SIENTO MUCHO.

Historietes Infantils :)


Record quan era petitona, el meu padri em duia de la mà per tot. M'enrecord d'un dia, plovia molt i no teniem paraigues, corriem pel carrer, banyant-mos com si res, però també hi havia Sol. Així doncs, sortí l'Arc de Sant Martí, tan presios com només ell és, amb els seus set colors, tan gran com un ediffici de mils de planttes. Pues així va ser el meu primer Arc de Sant Martí, i així va ser la nostra historia.


- Saps que hi ha al final del Arc de Sant Martí?
+ No ! Que hi ha? :O!
- Una olla plena d'or, l'ha anam a sercar?
+ Siiii! :)


I així començar la nostra reserca de l'olla de or. Sabiguent que si trobaves aquella olla, podries demanar 3 desitjos a un follet. Sabeu quins haguesin estat els meus desitjos? El primer, poder tenir sempre salud a la meva familia i amics, el segon, ser una nina pettita sempre i el tercer i més important, poder anar anys i anys amb el meu padri de la mà, viure una aventura amb ell cada dia. SEMPRE.

Pero no es va cumplir, el darrer, que era l'unic o el que més m'importava, no es va cumplir, vaig creixer i ell s'ha anat fent gran, i ja no es el mateix, ja no sortim com abans, però o donaria tot per que tornes a n'aquella infancia, amb ell.


Gracies por omplir la meva vida de bons records. ♥

sábado, 18 de abril de 2009

CCCCCCCC (L)

Es curioso como puede cambiar la vida en cuestión de dias, e incluso de horas...
Cuando crees qe lo tienes todo perdido, cuando ves todo cuesta arriba y no ves el final...cuando mas lo necesitas, conoces a alguien por casualidad y tu vida gira 180º , te dejas llevar cuesta abajo, disfrutando dia a dia.

Aprendes a valorar a los demás como ellos lo hacen hacia ti y a ser feliz con lo que tienes, lo demas , qe mas da. La vida esta hecha de cambios y decisiones, deja de mirar atras.






By: Julián (L)

miércoles, 15 de abril de 2009

La persona perfeccta.

+ ¿Como es tu chica perfecta?
- jajaj.. ¿A que viene esa pregunta?
+ Contesta ¬¬'
- mm.. puues exactamente como tú, tú eres perfecta.
+ jaja.. ¡Que dices! No mientas, ahora enserio ¿Como seria?
- v.V' COMO TÚ! Cretelo y punto!
+ Puues..
- ¿Puues que.. ?
+ Que mal gusto tienes..
- ¿Porque?
+ No lo ves, ¿O que? Soy lo peor, altisima, flaca, fea de cara; Orejas de soplillo, palettas, granos, nariz grande, ojos saltones..
- ¿Y? No todo es belleza.. con los años es lo primero que se pierde.
+ Puuaff! Peor me lo pones.. Soy tonta, egocentrica, egoista, pesimista, comformista, exteriorizo mucho mis sentimientos, falsa con segun quien, dependiendo de la situación. Y lo peor de todo.. Mentirosa, miento por mi propio interes, para quedar bién o joder a un tercero.. Y ahora diime.. ¿donde ves tu la perfección?
- La sigo viendo en ti.. por mucho que digas.. Donde tu ves fealdad yo veo belleza y delgadez, unos ojos preciosos y profundos que expresan cualquier cosa que te pase por la cabeza en ese momento. ¿Granos?¿Nariz?¿Orejas?.. Bahh! Solamente tienes 16 años, tu cuerpo aun tiene que cambiiar..
- De caracter y personalidaad.. Nadie es un cerebbrito y egoistas, comformistas lo somos casi todos. Y.. ¿Que pasa si exteriorizas tus sentimientos? Eres persona, no puedes fingir estar bién siempre, la gente sufre, tiene problemas, es normal que lo hagas, dejarselo dentro es más malo. Lo de la falsedad y la mentira.. puues.. todos hemos mentido o hablado mal de una persona cuando no estaba delante, aunque solo haya sido una sola vez.
+ Creo que te equivocas..
- ¿En que?
+ Tú eres el perfectto no yo..
+ Tú eres quien ha sabido sacar virtudes de donde no las hay, has sabido mirar el interior de una persona y no te has dejado llevar por las apariencias. Eso es la perfección.
- Graciaas.
+ A ti. ♥
- ¿Porque?
+ Por hacerme entender que nadie es perfecto.

martes, 7 de abril de 2009

ÉL

Todo empezó como un juego, como una tarde entre tres amigos que se iban a tomar algo, de compras y al cine. Hay fue realmente cuando empezó la aventura, primero unas cuantas compras, unas miradas de reojo, y muchas risas por medio. Luego, un cine con él, hay fue cuando la lujuría y el amor se encontraron por primera vez entre esas dos personas. Pasaron las dos horas de película, entre besos, abrazos, golpes, palomitas, coca-cola, chuchhes, risas y un poquito de pélicula entre besos y risas. Cuando ya había terminado la película, dando vuelvas por el lugar hasta que llegó ya la hora de irnos, cojiditos de la mano como niños pequeños, luego en el bus cojidos de la mano y un casto beso en los labios para la despedida final.

¡ME SIENTO UNA MIERDA!

Me siento poco mierda ahora mismo, veo que este mundo me va demasiado grande. Todo me supera, los estudios me van mal, no doy ni una. Mi familia no me apoya en nada, no hago nada que satisfazca a mis padres ni a los demás, todo me sale torcido, cuando quiero intentar hacer algo bién, siempre acaba fallando algo por el cámino. Con los amigos.. con los amigos lo peor de todo, pierdo a la gente que realmente me importa por hacer de tonta, por ser una puta bocas y mentir, sobretodo por mentir. Por creer que mintiendo arreglo las cosas y lo unico que hago es cagarla aun mas, cabrear a la gente que me quiere, la gente que de verdad se desvive por mi.

No creo que la gente se merezca que una persona como yo le haga ciertas cosas, y por eso, agradezco a cierta gente que me lleve por el buen camino, que aunque siga siendo asi, me siga queriendo a su lado.


MUCHAS GRACIAS!